Włoskie filmy na jesienno - zimowe wieczory. Część 4

Jesienne wieczory są długie i zachęcają do spędzania czasu w domu. Można zwolnić i z kubkiem gorącej herbaty lub czekolady schować się pod kocem. To idealny czas na kino.
Macie już wybrane filmy na jesień? Jeśli nie, to służę pomocą.
Zapraszam na czwarty już odcinek z cyklu włoskie filmy na jesienne — zimowe wieczory.
Pierwsza, druga i trzecia część cieszyły się dużą popularnością, z tego względu postanowiłam zaproponować wam kolejnych kilkanaście filmów.
W moim zestawieniu znalazły się komedie, dramaty, filmy sensacyjne, a nawet kryminały.
Nie wszystkie sa najnowsze, niektóre dopiero niedawno udało mi się zobaczyć.
Jakie są zatem najlepsze filmy włoskie na jesień?

TUTTE LE MIE NOTTI

Historia mrocznej nocy i pełnej zwrotów akcji, która zmieni życie czterech osób, które są centrum filmu. Główne role należą do dwóch kobiet o bardzo różnych charakterach, które niby spotykają się przez przypadek. Sara piękna siedemnastolatka, która skrywa sekret (młoda aktorka Benedetta Porcaroli, znana szerokiej publiczności z filmu Perfetti Sconosciuti) oraz czterdziestoletnia Veronica (Barbora Bobulova) w roli tajemniczej adwokatki, która całe swoje życie poświęciła firmie tekstylnej, ukrywając swoje prawdziwe uczucia do swojego szefa Federico Vincenti (Alessio Boni).
Kiedy kryzys w branży tekstylnej daje o sobie znać, Federico jest skłonny zrobić wszystko, by uratować swoją firmę, nawet wykorzystać morderstwo jako kartę przetargową.
Czy w tak niepewnym świecie, w którym pragnienie, sukces i pieniądz wydają się poruszać wątki ludzkiego życia, jest jeszcze miejsce na etykę i sumienie? Odpowiedź zostanie powierzona decyzjom dwóch kobiet.

TO BYŁA RĘKA BOGA

Paolo Sorrentino twierdzi, że wszystkie jego dotychczasowe filmy zawierały ukryty pierwiastek autobiograficzny. Twórca Wielkiego piękna od dłuższego czasu chciał stworzć film w całości oparty na osobistych doświadczeniach. Jak jednak przyznaje, pracę nad projektem odwlekał niczym wizytę u dentysty. Przełom nastąpił po 50. urodzinach. Zdał sobie wówczas sprawę, że wciąż zmaga się z problemami, z którymi zmagał się 35 lat temu. Ten film stał się dla niego formą terapii. Choć główny bohater ma 16 lat i nazywa się Fabietto Schisa, nietrudno odgadnąć, czyim alter ego w rzeczywistości jest. 

Akcja filmu rozgrywa się w latach 80. w Neapolu, rodzinnym mieście reżysera, i opowiada historię mieszkającego w stolicy młodego człowieka imieniem Fabio (Filippo Scotti). Fabio będzie miał okazję przeżyć jedno z największych marzeń miłośników piłki nożnej, kiedy do jego miasta przyjedzie piłkarz Diego Maradona, ale tej wielkiej radości towarzyszyć będzie nieoczekiwana tragedia, która zakłóci jego życie.  Fabietto dowie się, jak  szczęście i rozpacz oraz radość i tragedia splatają się ze sobą na tyle, by ukształtować przyszłość młodego człowieka.

MAFIA ZABIJA TYLKO LATEM

Palermo. Arturo dorasta w środowisku pełnym sprzeczności, ale stara się prowadzić życie, które można określić jako normalne. Kultywowanie miłości np. do pięknej Flory, koleżanki z klasy z podstawówki, w której Arturo jest szaleńczo zakochany. Kiedy dorasta, zostaje dziennikarzem i robi wszystko, żeby być blisko ukochanej. Poprzez czułą i zabawną opowieść o perypetiach chłopca, film opowiada niektóre z najtragiczniejszych wydarzeń we współczesnej historii Włoch w latach 70. i 90. XX wieku.

NASZE ŻYCIE

Claudio (Elio Germano) od ponad 30 lat jest pracownikiem budowlanym na obrzeżach Rzymu. Ma wspaniałą rodzinę, kochającą żonę Helen (Isabella Ragonese) i dwoje uroczych dzieci, a wkrótce ma się narodzić ich trzecia pociecha. Pomimo tego, że nie żyje dostatnio, jest szczęśliwy. Niespodziewanie codzienność Claudia zostaje wywrócona do góry nogami. Umiera Helen i dla mężczyzny jest to cios, na który nie był przygotowany. Usiłując ukoić ból i smutek chce zafundować sobie i dzieciom to, czego do tej pory nie mieli, czyli dobrobyt. Okazuje się jednak, że zamiar ten przerasta jego siły i będzie potrzebował wsparcia ze strony przyjaciół i rodziny, by udźwignąć ciężar nadchodzących zmian.
Każdy, kto zna dobrze Włochy, wie, że to, co zostało pokazane w tym filmie jest bardzo realistyczne. W filmie oprócz osobistej tragedii, jaka dotyka głównego bohatera, zostają pokazane wszystkie problemy Włoch. Bardzo dobrze zagrał Elio Germano, jedna z jego najlepszych ról. Do tej pory za każdym razem jak słyszę piosenkę Anima Fragile mam przed oczami Elio Germano śpiewającego tę piosenkę ze łzami w oczach na pogrzebie swojej filmowej żony. Germano dał z siebie wszystko, naprawdę świetna rola.

DIETRO LA NOTTE

Marta Colombi jest szefem ochrony w firmie zajmującej się handlem diamentami.
Nowy właściciel firmy zwalnia ją.
Jej ostatnią pracą ma być wyjazd następnego dnia do Dubaju z teczką diamentów. Oprócz problemów z pracą, są też problemy rodzinne - Marta może stracić rodziną willę, w której mieszka z córką Eleną.
W życiu towarzyszy jej po bolesnym rozwodzie magik Bruno, znienawidzony zarówno przez siostrę Giulię, jak i Elenę, które są przekonane, że mężczyzna jest tylko z nią dla pieniędzy.
W noc poprzedzającą podróż do Dubaju ktoś włamuje się do willi, a Marta i Elena zostają uwięzione w szafie na buty. Czy uda im się wyjść bez szwanku i odzyskać łupy? Fabuła jest tak zawiła i pełna zwrotów akcji, że łatwo się pogubić i oskarżyć o przeciążenie. Jej oryginalność polega jednak na umieszczeniu ironicznej i zdecydowanej kobiety w centrum opowieści. Doskonały wybór dwóch głównych aktorów: Stefanii Rocca i Fortunato Cerlino.

TRZY PIETRA

To piękny, zwyczajny, prawdziwy film. Mam dość przymusu zachwycania się wszystkim, co ma szokować, być inne niż do tej pory. W kinie szukam porywającej historii. Nanni Moretti przeplata trzy historie — jedną o zagubieniu i tęsknocie matki wychowującej samotnie córkę. Drugą o obsesji podejrzeń i wybaczeniu, której bohaterem jest ojciec podejrzewający sędziwego sąsiada o molestowanie swojego dziecka i trzecią o błędach rodzicielskich i przyznaniu się do własnych słabości (prowadzący pod wpływem alkoholu syn surowego sędziego powoduje śmiertelny wypadek). Trzy piętra to również wzruszająca, uniwersalna opowieść o murach, które skrywają tajemnice, są niemym świadkiem chwil pięknych i tragicznych.

WSZYSTKO ZOSTAJE W RODZINIE

Lacci to włoski dramat romantyczny z 2020 roku w reżyserii Daniele Luchetti, oparty na powieści Domenico Starnone z 2014 roku pod tym samym tytułem. W rolach głównych Alba Rohrwacher, Luigi Lo Cascio, Laura Morante, Silvio Orlando, Giovanna Mezzogiorno, Adriano Giannini, Linda Caridi i Francesca De Sapio. Aldo i Vanda są małżeństwem z dwunastoletnim stażem przeżywają kryzys, gdy ten zakochuje się w młodej Lidii. Ich dwoje małych dzieci jest rozdartych między rodzicami, w atmosferze krzywdy i urazy. Jednak okazuje się, że więzi, które łączą rodzinę są bardzo silne, nawet bez miłości. Teraz, trzydzieści lat później Aldo i Vanda nadal są małżeństwem. Co się w tym czasie wydarzyło?

MOJA MATKA

Film o dojrzałej kobiecie, która pod wpływem życiowych zawirowań odkrywa, co jest dla niej najważniejsze. Margherita (Margherita Buy) jest uznaną reżyserką filmową. Praca na planie jej najnowszej, skomplikowanej produkcji, nie przebiega zbyt gładko. Wszystko dodatkowo utrudnia amerykański gwiazdor (John Turturro) w epizodycznej roli, który ledwo sobie radzi z włoskimi dialogami, czym doprowadza filmową ekipę do pasji. Równocześnie Margherita musi sprostać wyzwaniom codzienności: problemom z dorastającą córką, chorobie matki i rozstaniu z wieloletnim partnerem, odtwarzającym w realizowanym filmie główną rolę. Jak w tym wszystkim wytrwać i nie zwariować? Jak odnaleźć sens, wewnętrzną siłę i radość?

GLI ULTIMI SARANNO ULTIMI

Film wyreżyserowany przez Massimiliano Bruno i zaczerpnięty z jego sztuki teatralnej. W głównej roli występuje Paola Cortellesi, kobieta o prostych poglądach, która wiedzie normalne życie z mężem Stefano (Alessandro Gassmann).
Luciana i Stefano są małżeństwem, które chcą założyć rodzinę, ale ich czas wydaje się nigdy nie nadejść. Ona pracuje w fabryce, on jest wiecznie bez pracy, ale pełen pomysłów, które mają odmienić jego życie, które ostatecznie do niczego nie prowadzą. Kiedy Luciana zachodzi w ciążę, wszystko się komplikuje, ponieważ jej umowa nie zostaje przedłużona po tym, jak jej koleżanka poinformowała dyrektora o jej ciąży.
W desperacji Luciana szuka sprawiedliwości, ale mimowolnie włączy do tego Antonio Zanzotto (Fabrizio Bentivoglio) poszukującego odkupienia.

STEM CELL

Na sali operacyjnej zostaje znaleziony zamordowany neurochirurg. Kto jest zabójcą? Ktoś w instytucie? Komisarz Lorenzo Aliprandi i jego zespół z wydziału zabójstw będą walczyć z czasem, aby powstrzymać zabójcę, który nie przestaje zabijać tą samą brutalną metodą, nie pozostawiając żadnych śladów poza śladem krwi.

YARA

Yara: cztery litery wystarczą, żeby przywołać świat, którym żyła przez kilka lata czarna kronika włoska. Film wyreżyserowany przez Marco Tullio Giordana – reżysera m.in. Stu kroków – jeszcze przed premierą na Netflixie – wywołał liczne debaty we Włoszech. Historia jest niestety BARDZO znana. Yara Gambirasio to młoda nastolatka, która zniknęła 26 listopada 2010 r. w Brembate, w rejonie Bergamo, gdzie mieszkała wraz z rodziną. Jej ciało znaleziono 26 lutego 2011 r. Początkowo zostaje oskarżony o jej morderstwo Marokańczyk Mohamed Fikri, później zwolniony z więzienia, a następnie aresztowany zostaje Massimo Bossetti, który zostaje skazany na dożywocie 4 czerwca 2021 r.
26 listopada 2010 to data, której rodzina Gambirasio nigdy nie zapomni. Była godzina 17.30, kiedy dziewczyna wyszła z domu na siłownię, a godzinę później zniknęła w powietrzu. Film Netflix zaczyna się właśnie tutaj. Rekonstruuje ostatnie chwile życia Yary, opowiadając o kochanej i lubianej przez wszystkich młodej dziewczynie, która przez absurdalny zrządzenie losu trafia w szpony niebezpiecznego i sadystycznego mordercy. Z sercem w gardle minuty szybko mijają do momentu odkrycia ciała, które miało miejsce na polu w Chignolo d’Isola.
Film opowiada o tej historii, skupiając się jednak przede wszystkim na wizji prokuratora Letizii Ruggeri. Zdeterminowana prokurator pochłonięta sprawą zaginionej 13-latki robi wszystko, aby dociec prawdy.

KAPITAŁ LUDZKI

Losy dwóch rodzin łączą się, gdy w noc przed Wigilią zostaje potrącony rowerzysta. Kapitał ludzki to interesująco i sprawnie opowiedziana historia. W trzech rozdziałach, których bohaterami są kolejno Dino, Carla i Serena, poznajemy tło i przebieg intrygi kryminalnej. Wszystkie trzy opowieści uzupełniają się wzajemnie i każda kolejna rzuca zupełnie nowe światło na dotychczas znane fakty. W 2015 roku film był kandydatem Włoch do Oscara w kategorii najlepszego filmu nieanglojęzycznego.

LEI MI PARLA ANCORA

Lei mi parla ancora to film wyreżyserowany przez Pupi Avati. Starszy farmaceuta Nino zostaje wdowcem po 65 latach małżeństwa. Nino, kochał swoją żonę i nie może przestać nawet, teraz gdy jej nie ma. Córka mężczyzny, znana wydawczyni, postanawia zatrudnić pisarza do napisania powieści o życiu jej rodziców na podstawie wspomnień jej ojca, aby pozwolić ojcu znów porozmawiać o swojej żonie. Po początkowej nieufności Nino otworzy się przed pisarzem i wspólnie prześledzą wielką historię miłosną między dwoma małżonkami, którzy wierzyli, że są nieśmiertelni.

W LABIRYNCIE

Donato Carrisi, wzięty włoski autor kryminałów, po raz drugi sięga do własnej prozy, by zrealizować reżyserskie ambicje. Samantha Andretti (Valentina Bellé), główna bohaterka filmu, porwana jako nastolatka, zostaje po 15 latach odnaleziona w tajemniczych okolicznościach. W szpitalu, dochodząc do siebie, próbuje z pomocą policyjnego profilera (Dustin Hoffman) odzyskać pamięć o swoim oprawcy, pomagając tym samym w jego schwytaniu. Wraz z bohaterami odkrywamy metr po metrze tytułowy labirynt, oparty na przerażającym systemie nagród i kar, odkurzając zakamarki pamięci pokryte strupkami traumy: aż do zaskakującego finału, z sukcesem nadającemu całemu filmowi – dosłownie – drugie dno.

TUTTA COLPA DI FREUD

Lekka komedia w reżyserii Paolo Genovese, którą widziałam dość niedawno. Film opowiada historię Francesco (Marco Giallini), pięćdziesięcioletniego psychoterapeuty i jego trzech córek: Emmy, Marty i Sary, z którymi mężczyzna musi sobie radzić sam po rozstaniu z ich matką. Wszystkie trzy córki wydają się bardzo nieszczęśliwe w miłości. Sara, która w wieku trzydziestu lat, po przeprowadzce do Nowego Jorku za swoją miłością jest po raz kolejny rozczarowana — całkowicie kwestionuje swoją tożsamość seksualną. Marta właścicielka małej księgarni w centrum — marzycielka, która wciąż zakochuje się w fascynujących w mężczyznach, którzy nie odwzajemniają sentymentu.
Wreszcie Emma, ​​młoda osiemnastolatka zmagająca się z dojrzałością, która nawiązuje relację z Alessandro (Alessandro Gassmann), architektem starszym od niej o trzydzieści lat, a ponadto mężem Claudii (Claudia Gerini), kobiecie, której potajemnie zakochał się jej ojciec. Francesco w tym splocie skomplikowanych sytuacji spróbuje zrozumieć, jaka jest właściwa droga, by móc pogodzić pragnienie bycia „idealnym ojcem”, nie zaniedbując własnych uczuć przez pragnienie czynienia dobra swoich córek.

SŁODKICH SNÓW

Słodkich snów to film rozgrywający się na różnych planach czasowych. Głównym bohaterem jest Massimo, który jest zmęczonym życiem dziennikarzem. Po śmierci ojca wraca do rodzinnego domu, by uporządkować sprawy. Mieszkanie budzi wspomnienia, wśród których dominują te poświęcone ubóstwianej przez niego matce. Była dla niego ideałem i nadawała sens jego egzystencji. Pewnego dnia jednak obudził się i jej nie było. Umarła. Pozornie bez pożegnania, bez zapowiedzi. To wydarzenie zdefiniowało Massima, czego dowodem są jego wspomnienia z okresu dorastania, wczesnej młodości i wieku dojrzałego. Autentyczna historia — Massimo Gramellini autor powieści, na podstawie której nakręcony został film, jako dziewięcioletni chłopiec w podobnie nie do końca wyjaśnionych, tragicznych okolicznościach utracił równie ukochaną, wyidealizowaną matkę.

CUD W WIOSCE SANT ANNA

Film opowiada historię żołnierzy z 92 Dywizjonu, którzy walczyli przeciwko nazistom w okolicach Toskanii. Jeden z nich nawiązuje przyjaźń z osieroconym sześcioletnim chłopcem. Mnóstwo wątków sprawia, że ten film zmusza do intensywnego myślenia. Każda postać jest inna, każde zdanie ma sens. Wszystko układa się w perfekcyjną układankę. Ciężko wskazać kto lub co jest głównym bohaterem. Każdy swoją rolę zagrał świetnie. Brak słów. To nie jest typowy film wojenny, nie można go porównywać z Szeregowcem Ryanem i innymi tego typu filmami. Psychologiczny, obyczajowy, dramat wojenny. Film opowiada o życiu — oczami dziecka, żołnierza, młodej kobiety, starszych mieszkańców wioski. Smutki przeplatające się z małymi radościami. Wojenny chaos.
W filmie czuć było to, co najważniejsze — magię kina, której brakuje w większości produkcji z ostatnich lat.
Miłego oglądania!
P.S. Moim celem była lista filmów, które warto zobaczyć. Gdzie obejrzeć, trzeba sobie samemu poszukać :-)

 

Spodobał Ci się tekst? Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli zostaniemy w kontakcie:

• Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
• Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę. 
• Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku. Codziennie nowe zdjęcia, inspiracje, ciekawe informacje. 
• Dołącz do mojej grupy Włochy po mojemu. 
• Śledź mnie na Instagramie @kalejdoskoprenaty!
• Otrzymuj ‚List z Włoch’ zapisując się na newsletter.

Pozdrawiam