To miejsce to jeden z moich sekretnych miejsc w Wenecji!
Pałac Pisani
miałam już okazję zwiedzać kilka razy na przestrzeni lat, bo często były tam
organizowane wystawy Biennale. Największe przestrzenie wystawiennicze znajdują się
w Giardini i Arsenale, ale moją ulubioną rzeczą podczas trwania Biennale jest dostęp do
mniejszych i prywatnych przestrzeni.
Dużo „pawilonów narodowych” i
związanych z nimi wystaw znajduje się w pałacach, salach i kościołach
Wenecji. Są one prawie wszystkie bezpłatne, a wiele z nich oferuje możliwość
odwiedzenia wnętrz, których prawdopodobnie nigdy nie uda się zobaczyć
zwykłemu śmiertelnikowi. Tak więc wejście do tych budynków, gdy są
tymczasowo otwarte, może być jedyną w życiu szansą na ich podziwianie.
Zawsze warto mieć oko na wydarzenia specjalne i wernisaże, a Biennale jest
świetną okazją do tego rodzaju eksploracji poza utartym szlakiem, do których zawsze was zachęcam.
Tak było do tej pory z pałacem Pisani, małe ulotne
chwile podczas Biennale. Ale w zeszłym roku się to zmieniło. Obecnie można
do niego wejść w ramach zwiedzania Palazzo Pisani i Muzeum Muzyki, gdzie
wisienką na torcie jest taras widokowy, który jest najwyżej położonym
tarasem widokowym w Wenecji.
Palazzo Pisani jest siedzibą Conservatorio di Musica Benedetto Marcello. Kiedyś był to jeden z najwspanialszych prywatnych pałaców w mieście (być może najwspanialszy). Jest największym pałacem patrycjuszowskim Wenecji, ustępuje jedynie pod względem wielkości Pałacu Dożów. Budynek został zbudowany między XVII a XVIII wiekiem dla niezwykle zamożnej rodziny Pisani. Wydaje się, że projekt wykonał Alvise Pisani, wspomagany przez architekta Bortolo da Venezia, znanego jako „il Manopola”. W następnym stuleciu budynek został powiększony w kierunku Canal Grande. Remont powierzono Girolamo Frigimelicy, architektowi rodu Pisanich, ten sam, który zbudował imponującą willę Pisanich w Stra. Szlachetna rodzina Pisanich, jedna z najbogatszych w tym czasie w mieście, pragnęła pałacu godnego swej wielkości, przez co stopniowo przedzierała się przez sąsiednie domy, by w końcu dotrzeć do Canale Grande.
Przebywali tu sławni ludzie, władcy i książęta: kroniki mówią o wspaniałości wyposażenia i dekoracji oraz galerii pełnej obrazów najsłynniejszych malarzy. Niestety, w związku z szybkim upadkiem rodu, rodzina Pisani zmuszona jest w 1816 r. sprzedać pałac w celu spłacenia długów, przez co większość dzieł sztuki zostaje wyprzedana.
Patrząc na budynek tylko z zewnątrz, można sobie tylko wyobrazić, jak pięknie jest w środku.
Obecnie mieści się tu Konserwatorium Muzyczne Benedetto Marcello. Konserwatorium zostało założone w 1876 r. pod nazwą „Liceo e Società Musicale Benedetto Marcello ”. W 1915 r. stało się regionalną szkołą muzyczną pod nazwą „Liceo Civico Musicale Pareggiato Benedetto Marcello ”. Natomiast w 1940 r. Gian Francesco Malipiero uczynił z niego narodowe konserwatorium muzyczne pod nazwą „Conservatorio di Stato Benedetto Marcello”.
Muzyczne dziedzictwo jego biblioteki jest jednym z najbogatszych we Włoszech, zwłaszcza muzyka z XVII i XVIII wieku.
Muzeum mieści się w pomieszczeniach, które były apartamentem ślubnym Alvise Pisani, a możliwość odwiedzenia i poznania jego historii jest naprawdę fascynująca. Pisani był masonem, przez to wewnątrz pokoi znajduje się wiele odniesień. Staranne czyszczenie dekoracji ściennych, stiuków i płaskorzeźb ujawniły alchemiczno-masońską symbolikę, otwierając w ten sposób ponowne badania nad historią budowli i jej szlachetnych właścicieli. W świetle tego nowego kierunku studiów udało się zidentyfikować w jednym z pomieszczeń przylegających do muzeum strukturę architektoniczną świątyni masońskiej.
W muzeum przy wejściu na antresolę można podziwiać ciąg harf, od pierwszego aparatu bez pedałów do kolejnych z pedałami. Harfy z XIX wieku, posiadają zdobienia z gipsu, natomiast płyta rezonansowa harfy jest wykonana ze świerku. Świerk „rezonansowy” jest tak nazwany ze względu na optymalne dla tych instrumentów właściwości akustyczne — to szczególny rodzaj świerku z bardzo małą ilością sęków. Często w lutnictwie określany błędnie terminem „świerk męski” ze względu na jego głęboki dźwięk, chociaż nie jest on ani żeński, ani męski, tu współistnieją dwa rodzaje. Od wieków jest poszukiwany przez lutników i budowniczych strunowych instrumentów muzycznych do wykonania płyty rezonansowej. Występowanie tego „śpiewającego drzewa” ogranicza się do kilku obszarów Europy: we Włoszech występuje w Trydencie.
W pierwszej sali znajduje się również skupienie pięciu kontrabasów, w tym rzadkiego Gofrillera (XVII w.) nazwanego na cześć lutnika pochodzenia „niemieckiego” – tak go wówczas nazywano – czyli Południowego Tyrolu, który miał warsztat w Wenecji, przy ul. Świętych Apostołów. Gofriller (lub Goffriller) działał w Wenecji od 1685 do 1710; słynie również z wiolonczel.
To tylko kilka z kilkudziesięciu eksponatów, które znajdują się w muzeum.
Dziś konserwatorium działa z dużym powodzeniem. Dzięki hojności nauczycieli z Konserwatorium w Wenecji jest jednym z nielicznych we Włoszech, które oferują dwa kursy mistrzowskie. Utalentowani młodzi muzycy z całego świata uczęszczają chętnie na lekcje renomowanych pedagogów.
Wizytę w pałacu owocuje taras. Panorama mniej znana z przewodników.
Z tego, co wiem, nie jestem odosobniona, kiedyś czytałam, że również Mika artysta międzynarodowej sławy lubi tu przychodzić.
Wizyty są dostepne w języku angielskim i włoskim. Czas zwiedzania to około 1 h 15 minut, gdzie 30 min przebywa się na tym niezwykłym tarasie. Wstęp dla turysty kosztuje 20 euro. Rezerwacja miejsca i kalendarz terminów znajdziecie na stronie conservatorio – Venice on Top.
Dzielę się z Tobą moimi weneckimi ciekawostkami mając nadzieję, że cię zainspirują do samodzielnego poznawania jednego z najpiękniejszych miast na świecie. Dlatego zachęcam, abyś dołączył także do grupy Wenecja po mojemu - informacje, ciekawostki, porady... jedyna taka grupa w Polsce. Tylko dzięki temu nie przeoczysz niczego, co się pojawiło na blogu, ale przede wszystkim, otrzymasz mnóstwo dodatkowych informacji.
Mam nadzieję, że poczekacie na ciąg dalszy moich opowieści o
Wenecji. Już teraz możecie przeczytać:
Noclegi w Wenecji
Nowy punkt widokowy Wenecji - T Fondaco dei Tedeschi
Opłata za wstęp do Wenecji dla turystów
Pellestrina nieznany zakątek
Rzeźba Building Bridges w Wenecji
Sant' Erasmo - ogród Wenecji
Scala Contarini del Bovolo - najsłyniejsza klatka schodowa Wenecji
Stravedamento, magia Laguny Weneckiej
Torcello - mała perła laguny weneckiej
Vaporetto, czyli tramwaj wodny w Wenecji - wszystko co musisz wiedzieć
Weneckie ciekawostki
Weneckie ciekawostki. Kościół San Pantalon
Weneckie ciekawostki. Koty i Wenecja
Wenecja. Dzwonnica św. Marka
Wenecja. Spacer po wyspie San Giorgio Maggiore
Wieża zegarowa w Wenecji
Zimowy spacer w pobliskiej Sottomarina
Spodobał Ci się tekst? Teraz czas na Ciebie. Będzie mi miło, jeśli
zostaniemy w kontakcie:
- Odezwij się w komentarzu, dla Ciebie to chwila, dla mnie to bardzo ważna wskazówka.
- Jeśli uważasz, że wpis ten jest wartościowy lub chciałbyś podzielić się z innymi czytelnikami – udostępnij mój post – oznacza to, że doceniasz moją pracę.
- Bądźmy w kontakcie, polub mnie na Facebooku. Codziennie nowe zdjęcia, inspiracje, ciekawe informacje.
- Dołącz do mojej grupy Włochy po mojemu.
- Śledź mnie na Instagramie @kalejdoskoprenaty!
- Otrzymuj ‚List z Włoch’ zapisując się na newsletter.
- A jeśli lubisz jak opisuje Włochy, to kup moją książkę
Pozdrawiam
Renata
1 komentarz
Ja lubię Bonda, ale nie skojarzyłam tego, że w tym miejscu było kręcone.
Prześlij komentarz